پکن ، پایتخت پرجمعیت ترین کشور جهان، یعنی جمهوری خلق چین است. با جمعیت حدود 21.5 میلیون نفر، دومین شهر پرجمعیت جهان پس از شانگهای می باشد. همچنین این شهر، تا زمان تشکیل جمهوری در سال 1911، پایتخت سلسله های مینگ و کینگ نیز بوده است. پکن، مرکز سیاسی، آموزشی و فرهنگی کشور بوده و به همین منوال، مراکز تاریخی و مؤسسات دولتی و فرهنگی مهمی در آن قرار دارند.
مشخصه این شهر، اقلیم صاف و خشک آن است. در سراسر شهر تنها سه تپه دیده می شود (جینگ شان در شمال شهر ممنوعه) و کوه از سه طرف، شهر را محاصره کرده است. همانند پیکربندی شهر ممنوعه، پکن نیز جاده کمربندی دارد که در حقیقت مستطیلی بوده و به مرکز شهر رسیده و می تواند نقطه شروع خوبی برای رفتن به شهر باشند. در پس این جاده کمربندی، مهمترین جاذبه چین، یعنی دیوار بزرگ قرار دارد که میزبان گردشگرانی از سراسر جهان بوده و پکن میزبان خوبی برای آن دسته از مسافرینی است که به دنبال خیره شدن به یکی از سازه های بادوام و به یاد ماندنی ساخت بشر هستند.
پکن میزبان بازی های المپیک تابستانی سال 2008 بوده است.
پکن از نظر لغوی به معنای پایتخت شمالی است، نقشی که در تاریخ دور و دراز چین، بارها آن را به عهده داشته است. تاریخ پکن به چندین هزار سال قبل برمی گردد اما نخستین وقتی مطرح شد که به عنوان مرکز ایالت یان و با نام یانجینگ ، انتخاب شده بود. یان، یکی از حکومت های اصلی در دوران جنگهای ایالتی در حدود 2000 سال قبل بوده است. پس از سقوط یان در اواخر سلسله های هان و تانگ، منطقه پکن، به عنوان یکی از مراکز فرماندهی در شمال چین، مورد توجه قرار گرفت.
در سال 1938، پکن به اشغال ختایی ها درآمد و به عنوان پایتخت سلسله لیائو ، انتخاب شد. مغول ها شهر را در سال 1215 فتح کردند. از سال 1264 پکن به عنوان پایتخت چین متحد، تحت حکومت قوبلای قاآن (کوبلای خان) شناخته می شود. نیروهای فاتح مغول او، نام شهر را به پایتخت بزرگ تغییر دادند. از این زمان به بعد، قوبلای و نسل های بعد از او، امپراتوری را از شمال کشور و منطقه ای نزدیک به مغولستان، حکومت کردند. در این دوره زمانی، دیوارهای شهر گسترش پیدا کردند و کاخ ها و معابد بسیاری ساخته شدند.
پس از سقوط سلسله مغولی یوان در سال 1368، پایتخت به طور رسمی به نانجینگ انتقال پیدا کرد. هرچند در سال 1403، سومین امپراتور سلسله مینگ، ژو دی، مشهور به امپراتور یونگل ، پایتخت را به پکن برگرداند و نام امروزی پکن را نیز بر روی آن گذاشت. زمان حکومت سلسله مینگ، دوران طلایی پکن بوده است. شهر ممنوعه، معبد بهشت و بسیاری دیگر از نقاط دیدنی پکن، در این دوره زمانی ساخته شد. این پایتخت بدل به شهری بزرگ و مرکز دینی و فرهنگی آسیا گردید.
در سال 1644، مانچوس سلسله رو به زوال مینگ را شکست داد و آخرین سلسله امپراتوری چین، یعنی کینگ را تأسیس نمود. با وجود تغییر فضای سیاسی کشور، پکن همچنان به عنوان پایتخت باقی ماند. خانواده امپراتوری مانچوس به شهر ممنوعه نقل مکان کرد و تا سال 1911 نیز در آنجا باقی ماند. این سلسله، کاخ های تابستانی و زمستانی را بنا نهادند. این یک عقب نشینی برای خانواده سلطنتی و اطرافیان آنها به حساب می آمد. در قرن نوزدهم، کشورهای غربی، سفارتی خارجی در کیانمن در جنوب شهر ممنوعه تأسیس کردند.
سلسله کینگ در سال 1911 سقوط کرد. در سالهای پرالتهاب اوایل جمهوریت چین، پکن تحت حمله جنگ سالاران قرار گرفت. متعاقب اردوکشی ها به شمال، کومینتانگ پایتخت را در سال 1938 به نانجینگ منتقل کرد و پکن را بیپینگ (صلح در شمال) نامگذاری نمود تا یادآور آن باشد که پکن دیگر پایتخت نیست. پکن در دوران جمهوریت چین، به عنوان مرکز آموزشی و فرهنگی باقی ماند. وقتی که کومینتانگ در سال 1949 از کمونیست ها شکست خورد، دولت جدید اعلام کرد که کشور، جمهوری خلق بوده و پکن را به عنوان پایتخت آن برگزید.
یکی از مشخصه های پکن، پهناوری و فواصل زیاد بین مناطق مختلف آن است. تا همین سالهای اخیر، در این شهر، راه های باریکی به نام هوتونگ وجود داشت. امروزه، بسیاری از هوتونگ ها جای خود را به بلوارهای پهن و ساختمان های مدرن داده و منظره آن با شهرهایی هنگ کنگ و شانگهای متفاوت است.
پکن مرکز سیاسی [(i)چین|http://www.parspalad.com/تور-های-چین|class13] بوده و ساختمان های اداری و سفارتخانه ها در سرتاسر شهر، دیده می شوند. پکن، مرکز تاریخی و فرهنگی چین بوده و اماکن تاریخی بسیاری به خصوص در جاده کمربندی دوم دیده می-شود. شهر در سالهای اخیر، تحت مدرن سازی سریعی قرار گرفته بوده و حاصل آن پیشرفت مؤسسات، محیط تجاری و محیط کاری بوده است.
پکنی ها، که در مرکز تاریخی، فرهنگی و سیاسی کشور زندگی می کنند، به شهروند بودن پایتخت کشور خود، می بالند. خصلت «پکن پرستی » خصلتی است که اهالی پکن در مواجهه با اهالی سایر نقاط چین، از خود بروز می دهند. مردم پکن، خیلی بیشتر از سایر شهرهای چین، علاقه مندند که در مورد مسائل سیاسی و مسائل روز جهان، با یکدیگر بحث کنند. پکنی ها در برخوردهایشان حالت چهره خود را حفظ می کنند و اغلب سعی می کنند تا با یکدیگر شوخی کنند. بسیاری از مردم شهرستان های چین، مردم پکن را در مقایسه با مردم شانگهای، بسیار مهمان نوازتر و صمیمی تر می دانند.
پکن اقلیم قاره ای متأثر از باران های موسمی دارد که نتیجه آن، تابستان هایی گرم و شرجی و زمستان هایی سرد و خشک است. بهترین زمان برای سفر، در ماه های سپتامبر و اکتبر، یعنی در «پاییز طلایی» می باشد.
بهار، فصل طوفان های غبارآلود بوده و در غیر اینصورت، گرم و خشک است. تابستان ها به طرز نامطبوعی هوا گرم بوده و بیشترین تعداد گردشگران نیز در این زمان به پکن می آیند. بادهای غالب از سمت جنوب، ذرات آلاینده را به دام انداخته (به دلیل وجود کوه در شمال و غرب)، و به همین دلیل، فصل تابستان، هوا کیفیت نامطلوبی دارد. در زمستان، مه دود بسیار غالب بوده و گاهی هم برف زیبایی می بارد. دما در زمستان می تواند تا C10- و در تابستان تا C35 هم برسد.
پکن جمعیتی بیش از 20 میلیون نفر دارد (بر اساس آمارهای سال 2012)، که عمده جمعیت آن مهاجر بوده و در مساحت حدود 16800 کیلومتر مربع که در 18 منطقه تقسیم شده، زندگی می کنند. این شهر از شمال، غرب و جنوب با ایالت هبی (منشأ بخش عمده آلودگی هوای پکن) و از شرق با تیانجین، همسایه است.
زبان مردم پکن، چینی ماندارین است. ماندارین استاندارد، خود زبان سلسله های مینگ و کینگ بوده و اساس آن بر گویش پکنی است.
در بسیاری از اماکن گردشگری، و هتل ها کارکنان به زبان انگلیسی صحبت می کنند. به جز اینها، انگلیسی زبان خیلی رایجی نیست، پس همیشه کارت ختل خود را به همراه داشته باشید تا در شرایط اضطراری آن را به راننده تاکسی نشان داده و او بتواند شما را به هتل برساند. همچنین می توانید از کارکنان هتل بخواهید تا نام جاذبه های گردشگری که برای دیدن آنها برنامه ریزی کرده اید، را برای شما نوشته تا بتوانید با نشان دادن آن، به مقصد برسید.
در مجموع، پکن شهر بسیار امنی است. جنایت های خشن، بسیار نادر بوده و رفتن به شهر در شبانگاه، خیلی مشکلی ندارد. نرخ کم جرایم در پکن، در سطح آسیا و حتی جهان، زبانزد است.
در خیابان های شلوغ و پر از مغازه، اماکن گردشگری و حمل و نقل عمومی، باید مراقب برخی از جرایم سبک مثل جیب بری باشید. دزدها در روزهای قبل از سال نو چینی بسیار فعال تر می شوند. در این روزها، خیلی مراقب باشید.
برخلاف امنیت در مناطق شهری، برخی از نواحی حومه ای پکن، خیلی امن نیست، چون تمرکز نیروی امنیتی بیشتر بر روی شهر است. این مناطق، «کُنج پکن» نامیده می شوند. مثل بخش میانه غربی فنگ-تای ، بخش شرقی شیجینگ شان ، مرز شرقی چائویانگ ، و بیشتر قسمت های داژینگ . راننده های تاکسی از بردن شما به این مناطق اجتناب کرده و شما نیز نباید به این مناطق بروید.
