امارات متحده عربی ، که به اختصار به آن U.A.E گفته می شود، فدراسیونی از هفت امیرنشین در شرق شبه جزیره عربستان و در ورودی خلیج فارس است. این کشور خط ساحلی هم بر روی خلیج عمان و هم بر روی خلیج فارس دارد، که از غرب و جنوب غرب با عربستان سعودی، و از جنوب شرق با عمان مرز آبی دارد و در رأس شرقی شبه جزیره موساندام و منطقه خودمختار عمانی درون مرز آن قرار دارد.
امارات ، کشوری مدرن و پویاست. برای برخی، این کشور، کشوری پیشرفته و تمیز است و برای برخی دیگر، یک « دیزنی لند » توریستی است.
برای بیشتر گردشگران غربی، امارات محیطی بسیار گرم و صمیمی فراهم کرده است. مراکز خرید، به طرز عجیبی پیشرفته بوده و هر محصولی که در غرب یافت می شود، در اینجا نیز یافت می شود (البته فیلم ها و برخی از مجلات، سانسور شده اند). بخش کمتر شناخته شده امارات، عبارتست از صحرای بزرگ و دوردستی است که در الربع الخالی واقع شده و وادی های ترسناک و نامطبوعی که در شمال شرق و در مرز عمان، قرار دارند .
الکل در بسیاری از رستوران ها و میکده ها در دوبی و هتل های گردشگری امیرنشین های دیگر، به جز شارجه، مرسوم است. قوانین و ملزوماتی برای داشتن مجوز خرید الکل وجود دارد. مجوز الکل، مدرکی است که باید ثابت کند، حامل آن، مسلمان نیست. پاسپورت کافی نیست. هرچند، شما می توانید به صورت معاف از مالیات در فرودگاه ها الکل خریده و به امارات بیاورید. در امیرنشین شارجه، الکل غیرقانونی نیست. در امیرنشین های دوبی، ابوظبی، عجمان، مجوز الکل اجباری است؛ باقی امیرنشین ها یعنی رأس الخیمه ، فجیره و ام القوین ، به هیچ گونه مجوزی احتیاج ندارند. دادن الکل، به صورت ظاهری به افراد صورت می گیرد .
جاده ها و سائط نقلیه عمومی مدرن و گاهی بسیار شلوغ هستند. در سوپرمارکت ها، بسته به نوع مغازه، همه نوع محصولی از اروپا و آمریکا همراه با اقلام محلی و منطقه ای، عرضه می شود. فروشگاه های زنجیره ای مهم مثل Ikea و Carrefour، دارای فست فودهایی نظیر KFC و مک دونالد هستند. از طرف دیگر، هنوز هم سوق های سنتی شلوغی هستند که محصولاتی از سراسر دنیا در آنها عرضه می شود. یافتن این سوق ها، برای گردشگران معمولی کمی دشوار است، چون مراکز خرید دوست دارند که کل بازار را در دست خود بگیرند. (دقت داشته باشید برخلاف چیزهایی که در دفترچه های راهنما ذکر می شود، از سال 2006 دیگر هیچ سوقی در ابوظبی وجود ندارد. اگرچه این سوق ها کماکان در دوبی، پابرجا هستند.)
امارات متحده عربی، فدراسیونی متشکل از هفت امیرنشین است، که هریک امیر (شیخ) خود را دارد. هر امیرنشین تا حد زیادی، به خصوص در مورد سود نفت، خودمختار است. از نظر تئوری، رئیس جمهور و نخست وزیر توسط مجمع بزرگان انتخاب می شوند، که مرکب از شیوخ این هفت امیرنشین است. هرچند، در عمل، شیخ ابوظبی به عنوان رئیس جمهور و شیخ دوبی به عنوان نخست وزیر انتخاب می شوند، و در حقیقت این مناصب حالت وراثتی پیدا کرده اند. در نتیجه، حاکمان یا شیوخ هریک از این امیرنشین ها بایستی به این انتخاب که به طور اساسی بر سبک زندگی شان در امیرنشین مربوطه تأثیر می گذارد، احترام بگذارند. برای مثال، شیخ محمد بن راشد آل مکتوم ، فردی بسیار متجدد بوده و به همین خاطر دوبی، بدل به کلانشهری بسیار مدرن شده است. شیخ عجمان و شارجه، محافظه کارتر بوده و به همین خاطر شرایط سفت و سختی برای مسائل مربوط به دین، الکل و شرایط عمومی زندگی، وضع کرده اند .
کشور امارات ، به طرز غیرمعمولی خشک است و تنها چند روز در سال باران می بارد. با وجود این اقلیم، در این کشور از آب به عنوان علامت هشدار استفاده می شود: برای مثال در این کشور چمن های فراوانی در معابر عمومی و اماکن تفریحی وجود دارد. قسمت عمده این آب، از نمک زدایی آب دریا حاصل می شود. گردشگران هیچ پولی به خاطر آب مصرفی، پرداخت نمی کنند. هوا از اواخر اکتبر تا اواسط مارس، نسبتاً مطبوع است و دمای هوا بین C27 تا C15 در نوسان است. تقریباً تمام سال، هوا آفتابی است. بین ماه های نوامبر تا فوریه ممکن است باران ببارد، و موقع بارش، جاده بسیار لغزنده می شود. در تابستان، دمای هوا بسیار بالا رفته و رطوبت آن نیز غیرقابل تحمل است این شایعه وجود دارد که دماهای رسمی که گزارش می شود، کمتر از دمای واقعی هواست که ممکن است به 50 درجه سانتی گراد و یا بالاتر هم برسد !
جمعیت این کشور دارای تنوع فوق العاده ای می باشد. تنها 20% جمعیت، اماراتی واقعی هستند. قسمت عمده جمعیت، اصلیتی متعلق به کشورهایی از شبه قاره هند دارند: هند، پاکستان، بنگلادش (حدود 50%). دیگر کشورهای آسیایی مثل فیلیپین، مالزی و سری لانکا حدود 15% از جمعیت را تشکیل می دهند، و کشورهای غربی (اروپا، استرالیا، آمریکای شمالی، آفریقای جنوبی، حدود 5-6%) و باقی مردم، اهل کشورهای دیگر هستند. در یک روز معمولی، و مثلاً در دوبی یا شارجه، می توان از تمامی قاره های جهان و از هر سطح اجتماعی، یک نفر را پیدا کرد. با این تنوع، یکی از معدود فاکتورهای متحدکننده زبان است، و تقریباً هرکسی می تواند با لهجه های مختلف، انگلیسی حرف بزند. تقریباً تمام تابلوهای راه ها و یا سایر علائم راهنمایی به زبان انگلیسی بوده و زبانهای عربی و انگلیسی، به خصوص در مشاغلی که با گردشگران سر و کار دارند، به طور گسترده ای تکلم می شود. از سوی دیگر، عناصری وجود دارد که ممکن است برای گردشگران خارجی عجیب و غریب به نظر برسد، مثل زنانی با حجاب کامل بر روی صورت، اما این فرهنگ این کشور است و گردشگران بایستی با احترام با این قضیه برخورد کنند .
ابوظبی - پایتخت امارات
عجمان - یکی از مقاصد پولی امارات
العین - در نواحی مرکز امارات و نزدیک شهر مرزی بوریمی در مرز عمان واقع بوده، و همراه با دوبی و ابوظبی مثلث شهرهای مرفه امارات را تشکیل می دهد
دوبی - مهمترین نقطه ورود گردشگران، که مرکز حمل و نقل و تجارت امارات محسوب می شود
فجیره
خورفکان
شارجه - مقصدی ارزانتر، غبارآلود و در برخی نقاط نامطلوب، که با اینحال، زیبایی های خاص خود را دارد
ام القوین - آرام ترین مکان در امارات که از شلوغی های شهر به دور است
زبان رسمی کشور عربی است، اما اکثریت مردم این کشور به این زبان صحبت نمی کنند (ایرانی ها، هندی ها، و مهاجران آسیایی ها و غربی بسیار بیشتر از عرب ها بوده، و به طور معمول دانش کمی از زبان عربی دارند). انگلیسی در این کشور به صورت مخلوط تکلم می شود. از آنجاییکه امارات تحت قیمومیت انگلیس است، بیشتر مردم در مدارس انگلیسی یاد می گیرند و تا سطح پایه، می توانند انگلیسی صحبت کنند. هندی و اردو دیگر زبانهایی است که به طور گسترده تکلم می شود.
زبانهای مهم دیگری که در امارات صحبت می شوند، عبارتند از مالایی، تامیل، فارسی، و تاگالوگ (فیلیپینی). بیشتر مردم، سطح پایه ای از زبان انگلیسی دارند، اگرچه احتمال برخورد با افرادی که دانش زیادی از انگلیسی ندارند، نیز وجود دارد.
در دوبی، بیشتر مغازه ها، هتل ها، و مراکز تجاری، به زبان انگلیسی داد و ستد می کنند. به طور کلی، بخش-های دولتی و پلیس به زبان عربی حرف می زنند؛ هرچند در ابوظبی و شمال امارات، بیشتر به زبان عربی تکلم می شود.
